Definicja bezdomności

DEFINICJA BEZDOMNOŚCI

Bezdomność najogólniej rzecz ujmując, jest to względnie trwała sytuacja człowieka nie posiadającego własnego mieszkania lub w ogóle pozbawionego dachu nad głową. Z kolei bezdomny w rozumieniu prawa, to osoba niezamieszkująca w lokalu mieszkalnym, niezameldowana na pobyt stały bądź osoba niezamieszkująca w lokalu mieszkalnym, a zameldowana na pobyt stały w lokalu, w którym nie ma możliwości zamieszkania. Można ją rozpatrywać jako: element sytuacji życiowej konkretnej osoby, zjawisko społeczne, przejaw patologii społecznej lub indywidualnej, a także jako problem społeczny. Może być efektem dobrowolnie wybranego stylu życia (np. włóczęgostwo), desperackich decyzji (np. uchodźstwo), własnych bądź cudzych zachowań dewiacyjnych (np. odtrącenie od wspólnego ogniska domowego, wykwaterowanie), zdarzeń losowych (np. sieroctwo) czy wadliwej polityki społecznej (np. deficyt mieszkań, ubóstwo). Daje się zatem wyróżnić bezdomność z wyboru, która stanowi następstwo decyzji powziętej zgodnie z indywidualnymi preferencjami oraz bezdomność z konieczności dotykającą człowieka wbrew jego: woli, potrzebom i aspiracjom. W połowie dekady lat 50-tych zlikwidowano świeckie i kościelne instytucje świadczące pomoc bezdomnym. Samo pojęcie objęto cenzurą, a zjawisko ukryto przez zrównanie osób tej kategorii z innymi beneficjentami pomocy społecznej, jednocześnie objęcie ich wszystkich pakietem ujednoliconych świadczeń socjalnych. Problem kwitowano milczeniem, zarówno w programach polityki społecznej, w literaturze naukowej, jak i w aktach prawnych. Brak urzędowej statystyki bezdomnych. Nieprecyzyjne dane opierają się na obserwacjach pracowników służb socjalnych i wynikach badań z dziedziny patologii. Diagnoza nie posiada więc charakteru rzetelnego i pełnego. Obecnie preferowana koncepcja odbudowy struktury instytucji pomocy dla bezdomnych nawiązuje wprost do wcześniej sprawdzonych wzorów. Skupia wokół problemu instytucje: społeczne, kościelne i państwowe.