Towarzystwo Pomocy im. św. Brata Alberta - Koło Inoworcławskie

                   Szary brat, polski Biedaczyna, Ojciec Ubogich, Polak, powstaniec i artysta, Człowiek który zamieszkał pośród ludzi najbardziej szarych i najmniej znaczących…

 

Adam Bernard Hilary Chmielowski, bo o Nim mowa, urodził się 20 sierpnia 1845 roku w Igołomi koło Krakowa jako najstarszy syn Wojciecha i Józefy. Miał dwoje rodzeństwa. Od 1983, kiedy kościół wyniósł go na ołtarze przeszedł do historii jako Św. Brat Albert. Długa była jego droga od roli artysty do społecznika i świętego. Jako osiemnastoletni student Szkoły Rolniczo-Leśnej w Puławach brał udział w powstaniu styczniowym. W bitwie pod Mełchowem koło Lelowa (pow. częstochowski) został ranny w wyniku czego amputowano mu nogę. Później znalazł się we Francji a następnie w Monachium, by studiować malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych, były to lata (1869-1874). Adam Chmielowski był artystą, który od sztuki żądał, by wyrażała wnętrze i indywidualność twórcy: „ Istotą sztuki jest dusza wyrażająca się w stylu.” Adam od małego był przejęty czymś większym- człowiek jest wielki wtedy, gdy żyje dla czegoś większego niż własne interesy. W roku 1874 wrócił do kraju, gdzie w latach (1875-1880) żył i tworzył w Warszawie ucząc się od Józefa Chełmońskiego i Stanisława Witkiewicza, a później we Lwowie w towarzystwie Leona Wyczółkowskiego. W malarstwie poszukiwał prawdy i piękna, rozwijał swój talent, aż zaczął marzyć o malarstwie religijnym. Zdawał sobie sprawę z tego, że malowanie świętych obrazów jest łaską, o którą trzeba prosić. Jeszcze we Lwowie zaczął malować swój najbardziej rozpoznawalny obraz „Ecce Homo”- „Oto człowiek.” Adam Chmielowski zagłębił oblicze Boga, Króla Niebios, przyjął i wypełnił królowanie Chrystusa i Jego rady: czystość, ubóstwo, posłuszeństwo i miłość wzajemną aż do umywania nóg. Jesienią 1880 roku wstąpił do zakonu jezuitów, później na pewien czas wyjechał na Podole do swojego brata Stanisława. Tam prowadził pracę apostolską wśród ludności wiejskiej, tam też zachwycił się życiem Św. Franciszka z Asyżu. W roku 1884 wrócił do Krakowa, gdzie malował, poznawał środowisko nędzarzy, rozmawiał z nimi, przyjmował na nocleg. Wstąpił nawet do Konferencji świętego Wincentego á Paulo, aby nieść im pomoc. 25.08.1887 roku w Kaplicy Loretańskiej ojców Kapucynów przyjął habit i nowe imię Brat Albert., czym dał początek zgromadzeniu braci albertynów. 25.08.1888 roku Brat Albert złożył śluby zakonne na ręce abp. Albina Dunajewskiego, metropolity krakowskiego. Zawsze uważał, że powinno się być dobrym jak chleb, z którego każdy może kęs dla siebie ukroić i nakarmić się, jeśli jest głodny. W latach 1888-1916 zakładał przytuliska dla mężczyzn, kobiet i dzieci: we Lwowie, Sokolu, Przemyślu, Stanisławowie, Jarosławiu, Tarnowie i Kielcach. Podczas I wojny otwierał kuchnie dla głodnych, posyłał siostry do szpitali dla zakaźnie chorych. Nie dysponując środkami materialnymi, kwestował na utrzymanie ubogich. Służbę na rzecz bezdomnych uważał za formę kulty Męki Pańskiej. Św. Brat Albert zmarł 25.12.1916 roku w przytulisku przy ul. Krakowskiej 43 w Krakowie, a 22.06.1983 roku również w Krakowie miała miejsce jego beatyfikacja. Kanonizacja bł. Alberta odbyła się w Rzymie 12.11.1989 roku. Główne relikwie Św. Brata Alberta znajdują się w Sanktuarium Ecce Homo w Krakowie przy domu generalnym Zgromadzenia Sióstr Albertynek.

​

Autor: Leszek Marcysiak